مقدمه
بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس به علت نوروپاتی موجود، اختلال عروقی و کاهش عملکرد نوتروفیل ها، در معرض عفونت در زخم پای دیابتی شدید می‌باشند{۱} شایع ترین پاتوژن ها (عامل ایجاد کننده عفونت در زخم پا دیابتی) استافیلوکوک اورئوس و انواع استرپتو کوک ها می‌باشند{۲} اما در صورت عدم رسیدگی و پیشگیری و درمان به موقع و یا عدم مصرف آنتی بیوتیک ها، پزشکان مجبور به انجام عمل‌های جراحی متعدد بر روی پا شده ، عفونت زخم وارد فاز مزمن می‌شود، که در این صورت در زخم مخلوطی از انواع باکتری‌ها مانند گرم مثبت های هوازی، گرم منفی های هوازی و انواع بی هوازی‌ها مشاهده می‌شود که قطعا روند بهبود زخم را کند و هزینه بر می‌سازد.{۳} در ادامه می‌خواهیم به این موضوع بپردازیم که چرا عفونت در زخم پای دیابتی برای ما مهم بوده و در صورت عدم کنترل عفونت بیمار چگونه وارد فاز آمپوته و یا سپسیس می‌شود .
تصمیم به تجویز آنتی بیوتیک نحت نظر پزشک و بسته به میزان عفونت موجود صورت می‌گیرد. زیرا میتواند ریسک آسیب به بافت کلیوی را به میزان قابل توجهی بالا ببرد.{۴} پس می‌توانیم در اینجا اهمیت پیشگیری از عفونت در زخم پای دیابتی را به خوبی درک کنیم. بیشترین پاتوژن عامل عفونت در زخم پای دیابتی استافیلوکوکس می‌باشد. زخم پاهای دیابتی بر اساس نتایج و داده‌های کلینیکال(بالینی) و پاراکلینیکال (آزمایشگاهی) طبقه بندی می‌شوند. هرچند تا به امروز انواع مختلفی از طبقه بندی‌ها برای این زخم ها ارائه شده ولی یکی از رایج‌ترین و معتبرترین آنها، طبقه بندی به روش واگنر می‌باشد.{۵}
نخستین هدف از شروع روند درمانی در زخم پای دیابتی، بسته شدن سریع زخم است که قدمی مهم در این امر طلقی می‌شود. زخم پای دیابتی محل و بستری عالی و مطلوب را برای هجوم پاتوژن‌های بیماری و عفونت زا فراهم می‌کند و فرد را به سوی مصرف انواع آنتی بیوتیک‌های وسیع الطیف مانند سیپروفلوکساسین، کیلیندامایسین، لووفلوکساسسین و یا از این قبیل آتنی بیوتیک‌ها سوق می‌دهد که با کمی تحقیق متوجه عوارض کلیوی ، قلبی عروقی و گوارشی این گونه آنتی بیوتیک ها می‌شویم پس چه بهتر که ما قبل از درمان به سمت پیشگیری گام برداریم که هم برای بیمار و هم برای کادر درمان امری ساده‌تر و موثرتر است.{۶،۷}
در بیماران دیابتیک به علت نوروپاتی موجود پرفیوژن (خونرسانی) به بافت های اندام‌های تحتانی مانند پاها بسیار کم می‌شود در نتیجه سلول‌های ایمنی، کمتر میتوانند به این مناطق دسترسی پیدا کنند پس اگر فرد دچار عفونت در زخم پای دیابتیک گردد به علت کمبود تعداد نوتروفیل ها و سایر سلول های ایمنی خون، عفونت گسترش پیدا می‌کند و روند بهبود و کنترل زخم را کند می‌کند و حتی میتواند منجر به آمپوتاسیون (قطع عضو) شود پس یک اصل مهم در پیشگیری بهبود پرفیوژن بافتی است. یکی دیگر از معایب بزرگی که عفونت در زخم پای دیابتی برای ما ایجاد می‌کند خراب کردن لبه های زخم است، این امر بعدا باعث ایجاد اسکارمی‌شود و اسکار بدی بجا می‌گذارد. عفونت مانع تشکیل بافت گرانوله مناسب شده و روند درمان زخم را بسیار کند می‌کند و طولانی شدن پروسه درمانی یعنی تحمیل هزینه های بیشتر ، بستری های طولانی مدت در مراکز درمانی ، افزایش ریسک ابتلا به عفونت های بیمارستانی ، افرایش ریسک آمپوتاسیون و درگیری کادر درمان، پس پیشگیری این مشکلات را بسیار کاهش می‌دهد.
پس میتوان نتیجه گرفت مهمترین اقدام، پیشگیری از عفونت است. برای پیشگیری میتوان از انواع روش ها استفاده کرد اما موثر ترین روشی که ما پیشنهاد می‌دهیم استفاده از ژل ازون است، به دلیل نداشتن عوارض جانبی و اثر بخشی بالای این ژل به راحتی میتوان در پیشگیری از عفونت زخم پای دیابتیک مورد استفاده قرار گیرد در زیر به طور مختصر به مزایای ژل ازون اشاره می‌کنیم.
09120845080
